To my sensitive soul

“Het raakt me zo diep, dat ik binnen twee seconden moet huilen.”

To my sensitive soul, and all the other sensitive souls out there.

Een week geleden was ik op dit prachtige plekje aan de zee. Wat heb ik mijn ziel kunnen voeden door hier te zijn. Dit heb ik onder andere kunnen doen door contrast te voelen. Hier heb ik het vaker over in de stukken die ik schrijf en deel en met name ook in de sessies die ik aanbied aan groepen. Laat ik je middels deze post uitleggen wat ik onder andere versta onder contrast en dit kunnen en jezelf toestaan, te mogen voelen.

“My sensitive soul”, gaat heel goed op: rust; mijmeren; ruimte; in de natuur zijn; kijken; voelen… Zo startte ik onze week op Kreta iedere dag met mediteren op het balkon met dit uitzicht. Diepe zucht, intens genieten…soulfood!

Vorige week vrijdag vielen er voor het eerst die week een paar regeldruppels, na veel zonneschijn. Wat later op de middag veranderde de lucht, donkere wolken verschenen. We besloten even naar binnen te gaan. Enkele uren later klaarde het plotseling op. De zon kwam nog tevoorschijn wat zorgde voor een magical sunset! Diepe zucht, wauw!

De kleuren in de lucht: roze, oranje, lichtblauw, al schijnend op het water; de schaduw van de bergen;  de strepen en ‘de beweging’ in de lucht… ahhh (opnieuw) soulfood!

Door het weer en omdat het ook wel wat waaide, was er niemand meer te zien bij het zwembad. “Zullen we nog even zwemmen?” vraag ik aan mijn vriend. Het water van de zee; de wind die golfjes zichtbaar maakt op het zwembad water; het vrije en tevens ontzettend dankbare gevoel dat ik ervaar door de magie die ik mag beleven.  

De warme stralen water op mijn huid bij de buitendouche, nog eens kijkend naar het pracht plaatje… Diepe zucht, soulfood!

De ochtend erna regent het flink. Het waait nog harder, het stormt! (later die dag horen we pas van de overstromingen enkele kilometers verder op het eiland). In de avond is het even droog en we besluiten nog even naar de zee te wandelen. Bij het privéstrand van het resort slaan de golven hoorbaar tegen de golvenbrekers.

Ik kijk naar hoe elke golf richting de stenen rolt en er met behoorlijk wat impact tegenaan slaat.

Even blijf ik zo staan en plots voel ik een sterk verlangen. Vanuit een kinderlijke nieuwsgierigheid, spanning én enthousiasme vraag ik aan mijn vriend: “mag ik even op het muurtje staan?” Ja zegt hij, maar ik hou je wel vast (even voor het beeld: we staan op dat moment nog achter een muur wat onze afstand tot de zee vergroot en – zoals in deze situatie – voor veiligheid zorgt).

Hij helpt me op het muurtje, op dat moment ben ik nog maar een meter verwijderd van de zee.

Ik kijk, ik voel en het raakt me zo diep, dat ik binnen twee seconden moet huilen en de tranen over mijn wangen blijven rollen.

De zee, de kracht van de golven, moeder natuur… Ik voel me zo klein, een onderdeel van zoiets groots.

Het is bijna niet uit te leggen. Zo’n krachtig gevoel dat me zo diep raakt en mijn emoties in beweging zet.

Diepe zucht…Soulfood.

My sensitive soul, wat ben ik dankbaar dat ik “contrast” zo diep mag voelen!

And to all the other sensitive souls, als je dit herkent op welke manier dan ook…

Eer je ziel, voedt je ziel en laat je emoties en gevoelens zien…Show who you are!

Drop a 🧡 when you feel this