Verslaafd zijn aan perfectionisme…

“Ik ben niet verslaafd, maar ik herken veel verslavingsgedrag”. 

Een zin die ik wekelijks, al dan niet dagelijks, uitspreek in mijn sessies.

Deze heeft laatst een ‘upgrade’ gehad. Laat ik beginnen bij de letter P uit het alfabet 😉

Ik kan me namelijk verliezen in: plannen; poetsen; piekeren en jazeker ook: Perfectionisme!

Omdat ik mijn gedrag herken en ook gekeken heb naar waarom ik zolang op zoek ben geweest naar bevestiging (want in mijn ogen komt het ‘in the end’ allemaal daarop neer), verlies ik me er niet meer in. 
Maak je geen illusies zeg ik dan altijd! Het komt zeker nog wel terug, maar door je ervan bewust te zijn, kun je kiezen om het anders te doen!

Uit het boek: ‘De kracht van kwetsbaarheid’, geschreven door Brené Brown. 

• Perfectionisme is niet hetzelfde als streven naar kwaliteit. 
  Perfectionisme heeft niets te maken met gezonde prestaties en groei. 
  Perfectionisme is een vorm van zelfbescherming. Het is de overtuiging dat we, als we dingen perfect doen en er perfect uitzien, de pijn van verwijten, afkeuring en schaamte kunnen minimaliseren of voorkomen. 
• Perfectionisme is geen vorm van zelfverbetering. Het draait in wezen om het verkrijgen van goedkeuring.
• Perfectionisme is een vorm van schaamte en maakt ons bijzonder kwetsbaar voor nog meer schaamte, afkeuring en verwijten. 
• Perfectionisme is schadelijk, omdat perfectie gewoonweg niet bestaat. Het is een treven naar een onhaalbaar doel.
• Perfectionisme is verslavend, want wanneer we te maken krijgen met schaamte, afkeuring en verwijten – en dat is onvermijdelijk -, denken we dat dit komt doordat we niet perfect genoeg waren. In plaats van vraagtekens te plaatsen bij de kromme logica van perfectionisme, bijten we ons vervolgens nog meer vast in onze inspanningen om er perfect uit te zien en alles helemaal goed te doen. 
  

!! Er is een verband aangetoond tussen perfectionisme en depressie, angst, verslaving, besluiteloosheid en gemiste kansen.

In een van mijn sessies gaat een jongen enorm over zijn eigen grenzen. 
Hij verliest zich zichtbaar in het spel en blijft maar benoemen wat sport en prestaties voor hem betekenen. Momenteel worstelt hij met blessures. Hij krijgt het niet voor elkaar om te luisteren naar de signalen die zijn lichaam aangeeft, met het gevolg dat hij aan het einde van de sessie nog meer last heeft van zijn blessures. Wanneer ik na afloop van de sessie voor de eerste keer een gesprek met deze jongen aan ga en hem vraag wie hij is, benoemt hij opnieuw wat sport en het behalen van prestaties voor hem betekenen. Ik blijf dezelfde vraag stellen, totdat ik vraag: “En wie ben jij zonder sport en presteren”? 

Het blijft stil…enkele seconden later kijk ik hem aan…de tranen staan in zijn ogen.

Dat komt binnen zegt hij en direct merk ik dat hij erover heen wil praten. Voel het maar even zeg ik. 

Iedereen heeft zijn eigen methoden ontwikkeld om onaangename gevoelens te vermijden. 

Wat ik velen zie doen is: weinig tijd nemen om gevoelens daadwerkelijk te voelen als dit te maken heeft met ‘negatieve/ vervelende’ zaken uit je leven. De meesten richten zich dan juist op iets wat ze als prettiger ervaren. Een kortetermijnoplossing die voor bevrediging/opluchting zorgt. 

Of het nu gaat over het ‘wegeten’ of wegdrinken van stress; jezelf verliezen in werk; steeds weer nieuwe dingen kopen; binge-watching of zoals het onderwerp van deze post: Perfectionisme.

Er zijn genoeg dingen waar je niet meteen verslaafd aan hoeft te zijn, maar die toch voor prima afleiding zorgen: veel sporten, anderen helpen, koffiedrinken…

Wanneer je eerlijk bent naar jezelf weet je wel wanneer het als een afleiding dient, wanneer het een vlucht is en wanneer het zelfs verder gaat dan dat. 

Weet jij welke strategieën jij toepast om onaangename gevoelens te vermijden of niet te hoeven voelen?

Op 5 mei geef ik je een kijk in het werk wat ik doe, de laatste twee plekjes zijn nog beschikbaar, meld je snel aan!